Προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των κακοποιημένων παιδιών
Σε σύγκριση με τα μη κακοποιημένα παιδιά, παιδιά που έχουν κακοποιηθεί παρουσιάζουν πιο ανασφαλή δεσμό με τις μητέρες τους, μειωμένη προκοινωνική συμπεριφορά και πιο επιθετική και δυσπροσάρμοστη συμπεριφορά.
Επίσης, σε έρευνες που αφορούν την προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των κακοποιημένων παιδιών στις οποίες έχει ζητηθεί από μαθητές να βαθμολογήσουν τους συμμαθητές τους, έχουν βαθμολογηθεί τα κακοποιημένα παιδιά ως πιο επιθετικά και φαίνεται να έχουν λιγότερους φίλους.
Παράλληλα, παιδιά θύματα σεξουαλικής κακοποίησης φαίνεται να βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο να πέσουν θύματα κακοποίησης (σεξουαλικής ή άλλης μορφής) και στην ενήλικη ζωή τους. Σε αντίστοιχες έρευνες που διεξάγονται για την προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των κακοποιημένων παιδιών, φαίνεται να υπάρχει ένας κύκλος επαναλήψεων βίας εναντίον των γυναικών που έχουν κακοποιηθεί σε μικρή ηλικία και επανεμφανίζεται αργότερα στη ζωή τους είτε ως ενδο-οικογενειακή βία/σωματικές επιθέσεις, είτε ως σεξουαλική κακοποίηση που δέχονται από τους συζύγους τους. Συνεπώς, αν ένα παιδί έχει ζήσει σε ένα αφιλόξενο και τιμωρητικό περιβάλλον και οι σχέσεις του με τους ενηλίκους βασίζονται σε αυτές τις επιθετικές συμπεριφορές, αυτό είναι και πάνω στο οποίο πρόκειται να στηριχθεί ή να αναμένει και μελλοντικά από τους άλλους.
Αναφορικά με την εμπλοκή των κακοποιημένων παιδιών στην εγκληματικότητα, έχει βρεθεί ότι έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμπλακούν σε εγκλήματα και σε επιθέσεις βίας σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά ως ενήλικες. Και αυτό γιατί, όπως υποστηρίζεται, έχουν ανατραφεί σε ένα περιβάλλον βίας και έχουν μάθει να ζουν με αυτήν. Ακόμα, φαίνεται ότι τα κακοποιημένα παιδιά τείνουν να αντιμετωπίζουν περισσότερα νομικά προβλήματα, να κάνουν συχνότερα χρήση απαγορευμένων ουσιών ως έφηβοι, να το σκάνε από το σπίτι συχνότερα, να παρουσιάζουν συχνότερα σεξουαλικές συμπεριφορές και είναι ακόμα πιο πιθανό να εμπλέκονται σε ατυχήματα, αλλά και να συλλαμβάνονται για βίαιες επιθέσεις σε διπλάσιο ποσοστό.
Η κοινωνική συμπεριφορά των κακοποιημένων παιδιών είναι συχνά πιο διαταραγμένη σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που δεν έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης. Τείνουν να είναι επιθετικότερα και πιο αντικοινωνικά, ενώ φαίνεται να μην είναι τόσο δημοφιλή στις σχέσεις τους με τους συνομηλίκους και οι φιλίες τους δεν είναι και τόσο ικανοποιητικές.
Επιπλέον, έχει βρεθεί ότι όσο πιο συχνή η λεκτική επιθετική συμπεριφορά προς το παιδί, τόσο υψηλότερα τα ποσοστά επιθετικότητας του ίδιου, αλλά και τόσο πιο συχνή η ανήθικη συμπεριφορά που εμφανίζει και μεγαλύτερα τα διαπροσωπικά προβλήματα του παιδιού, ενώ παράλληλα, ένα ιστορικό βίας και κακοποίησης, αυξάνει τις πιθανότητες να γίνει ένα βίαιος και επιθετικός γονέας και ο ίδιος. Επίσης, δεν φαίνεται διόλου παράξενο ότι ανάμεσα στον πληθυσμό των γυναικών που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά, τα διαζύγια ήταν συχνότερα σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Τέλος, έχουν παρατηρηθεί διαταραχές στην κοινωνική αναγνώριση (δηλαδή την αναγνώριση των συναισθημάτων, των σκέψεων και της συμπεριφοράς των άλλων) από μέρους των κακοποιημένων παιδιών, κάτι που τα θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο για διαταραγμένες και φτωχότερες κοινωνικές επαφές με τους συνομηλίκους τους. Κακοποιημένα και μη κακοποιημένα παιδιά έχει βρεθεί να εμφανίζουν διαφορές ως προς την αλληλεπίδρασή τους με τους άλλους και την αλληλοϋποστήριξη, την ενσυναίσθησή τους, αλλά και στην εκτίμηση τους σχετικά με την ηθική και προβλεπόμενη συμπεριφορά.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Bolger, K., Patterson, C. & Kupersmidt, J. (1998). Peer relationships and self-esteem among children who have been maltreated. Child Development, 69 (4), 1171-1197.
Eckenrode, J., Laird, M., & Doris, J. (1993). School performance and disciplinary problems among abused and neglectes children. Developmental Psychology, 29, 53-62.
Macmillan, R. (2001). Violence and the life course: The consequences of victimization for personal and social development. Annual Reviews Sociology, 27, 1-22.
Noll, J. (2005). Childhood sexual abuse set in motion a cycle of violence against women? What we know and what we need to learn. Journal of Interpersonal Violence, 20, 455-462.
Rohner, R. (2004). The parental acceptance-rejection syndrome: Universal correlates of perceived rejection. American Psychologist, 59(8), 830-840.
Salzinger, S., Feldman, R., Hammer, M. & Rosario M. (1993). The effects of physical abuse on children’s social relationships. Child Development, 64, 169-187/
Warner-Rogers, J., Hansen, D., & Hecht, D. (1999). Child physical abuse and neglect. Faculty Publications, Department of Psychology, pp. 329-356.
