Γνωστική και ακαδημαϊκή εξέλιξη των κακοποιημένων παιδιών
Τα αγχογόνα γεγονότα σε μια οικογένεια μπορούν να επηρεάσουν ένα παιδί με πολλούς και μοναδικούς τρόπους. Ωστόσο, κάποιες περιπτώσεις, μπορούν να προκαλέσουν πιο έντονες αντιδράσεις και συνέπειες σε σχέση με κάποιες άλλες. Η παιδική κακοποίηση, είτε είναι σεξουαλική, σωματική ή συναισθηματική, συγκαταλέγεται στις πιο αγχογόνες και πιο άσχημες εμπειρίες για τη ζωή ενός παιδιού.
Οι συνέπειες της άσκησης βίας στα παιδιά είναι πολυδιάστατες και πολυποίκιλες. Συγκεκριμένα, τα παιδιά είναι πιθανόν να παρουσιάσουν ψυχολογικές διαταραχές, να νιώσουν ενοχές και απόρριψη, να διαπράξουν αξιόποινες πράξεις, αλλά ακόμα και να εγκαταλείψουν την οικογένειά τους. Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει ότι υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των πρώτων εμπειριών βίας που βιώνει κάποιος σαν παιδί και του ψυχολογικού άγχους που αναπτύσσεται στην μετέπειτα ζωή του. Επίσης, ότι υπάρχει σημαντική συνέχεια των ψυχολογικών διαταραχών από την παιδική, στην εφηβική και μετέπειτα στην ενήλικη ζωή. Επιπλέον, έχει αποδειχτεί ότι το πολύ άγχος προέρχεται από το βίωμα αγχογόνων γεγονότων και τραυματικών εμπειριών κατά τα πρώτα χρόνια ζωής.
Από έρευνες που έχουν γίνει με κακοποιημένα παιδιά, έχουν βρεθεί κάποια ενδιαφέροντα αποτελέσματα σχετικά με τη γνωστική και ακαδημαϊκή εξέλιξη των κακοποιημένων παιδιών. Για παράδειγμα, από ένα δείγμα παιδιών ηλικίας μεταξύ 2 ετών έως 14 που εξετάστηκε, τα οποία είχαν εισαχθεί σε μια ψυχιατρική κλινική, φάνηκε ότι τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά είχαν χαμηλότερα ποσοστά στα τεστ νοημοσύνης. Επιπλέον, περαιτέρω έρευνα έδειξε ότι τα κακοποιημένα παιδιά είχαν λιγότερες σχολικές επιτυχίες και χαμηλότερες γενικά επιδόσεις στο σχολείο, σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά, καθώς επίσης ήταν τρεις φορές πιθανότερο να έχουν βαθμούς κάτω από την βάση, αλλά και σοβαρά µαθησιακά προβλήµατα, διαλείπουσα σχολική φοίτηση και εγκατάλειψη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Σχετικά με την επίδοση των κακοποιημένων παιδιών σε σταθμισμένα τεστ έχει βρεθεί ότι είναι σημαντικά χαμηλότερη, με μικρότερους βαθμούς ιδιαίτερα στην ανάγνωση και τα μαθηματικά και είναι πιο πιθανό να επαναλάβουν την ίδια τάξη. Θύματα κακοποίησης, έχουν μειωμένη ικανότητα στο διάβασμα, μειωμένη νοητική ικανότητα εν γένει και πάνε λιγότερο συχνά στο σχολείο κατά την εφηβεία, καθώς επίσης και είναι τα παιδιά που αποβάλλονται συχνότερα από τους καθηγητές, με χαμηλό ποσοστό αποφοίτων από το λύκειο.
Όλα τα παραπάνω μειονεκτήματα που σχετίζονται με τη γνωστική και ακαδημαϊκή εξέλιξη των κακοποιημένων παιδιών και οφείλονται στην κακοποίηση και παραμέληση του παιδιού, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσουν στο παιδί και κοινωνικά προβλήματα στη μετέπειτα ζωή του.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αγάθωνος-Γεωργοπούλου, Ε., (1993). Οικογένεια, παιδική προστασία, κοινωνική πολιτική. Αθήνα: Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού.
Αγάθωνος-Γεωργοπούλου, Ε., (1998). Οδηγός για την αναγνώριση και αντιμετώπιση της κακοποίησης και παραμέλησης του παιδιού. Αθήνα: Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού. Διαθέσιμο στο http://www.ich-mhsw.gr/uploads/articles/1.pdf
Harrington, R., Fudge, H., Rutter, M., & Pickles, A. (1991). Adult outcomes of childhood and adolescent depression: Links with antisocial disorders. Journal Am. Academy Child Adolescent Psychiatry 30, 434-439.
Macmillan, R. (2001). Violence and the life course: The consequences of victimization for personal and social development. Annual Reviews Sociology, 27, 1-22.
Πιλήσης, Θ. (2010). Η κακοποίηση του παιδιού στην οικογένεια: μια μορφή παραβίασης των δικαιωμάτων του παιδιού. Σύγχρονη κοινωνία, εκπαίδευση και ψυχική υγεία, 308-317.
Wolfe, D., & McIsaac, C. (2011). Distinguishing between poor/dysfunctional parenting and child emotional maltreatment. Child Abuse and Neglect, 35, 802-81.
